Папяровы глобус

Сярэдняя адлегласць паміж зямной арбітай вакол Сонца і Сонца складае каля 150 мільёнаў кіламетраў (93 мільёнаў міль), і гэта робіць адзін абарот кожныя 365,2564 сярэдняга сонечнага дня, які называюць зорным годам. У 1990 годзе "Ваяджэр 1" зрабіў здымак Зямлі (цёмна-сінія кропкі) з 6,4 мільярда кіламетраў. Рэвалюцыя робіць відавочным рух Сонца прыблізна на 1 ° на ўсход адносна зоркі кожны дзень, а рух кожныя 12 гадзін эквівалентна ўяўнаму дыяметру Сонца ці Месяца. З-за такога віду руху зямля займае ў сярэднім 24 гадзіны, гэта сонечны дзень, каб поўнасцю павярнуцца вакол сваёй восі і дазволіць Сонцу зноў прайсці праз сярэдняе неба. Сярэдняя хуткасць зямнога абароту складае каля 29,8 км / с (107000 км / г), і яна можа прайсці 12 742 км (7 918 міль) за 7 хвілін, што эквівалентна дыяметру зямлі; ён можа прайсці каля 384 000 кіламетраў прыкладна за 3,5 гадзіны. Адлегласць паміж зямлёй і месяцам. [2] У наш час, час, калі перыгелій і афелій Зямлі з'яўляюцца адпаведна 3 студзеня і 4 ліпеня. З-за наступстваў змены параметраў прэцэсіі і арбіты гэтыя дзве даты з цягам часу будуць мяняцца. Гэта змена мае цыклічную асаблівасць, якой з'яўляецца гіпотэза Міланкавіча. Змена адлегласці паміж зямлёй і сонцам прыводзіць да таго, што сонечная энергія, атрыманая зямлёй ад афелія да перыгелія, павялічваецца на 6,9%. Паколькі паўднёвае паўшар'е заўсёды сутыкаецца з Сонцам кожны год у адно і тое ж час, калі яно знаходзіцца блізка да перыгелія, паўднёвае паўшар'е атрымлівае некалькі больш сонечнай энергіі, чым паўночнае паўшар'е на працягу года. Аднак гэты ўплыў значна меншы, чым уплыў нахілу восі кручэння на змяненне сумарнай энергіі. Большая частка атрыманай энергіі паглынаецца марской вадой, якая складае вялікую долю паверхні паўднёвага паўшар'я.